ALFRED HITCHCOCK THE MASTER OF SUSPENSE

ഇത്രയധികം വർണ-വർഗ- സാംസ്കാരിക-സാമൂഹ്യ വൈജാത്യങ്ങൾ നിലനിൽക്കുന്ന ഈ ഭൂവിഭാഗം എങ്ങനെയൊരു രാഷ്ട്രീയ കുടക്കീഴിൽ അണിനിരക്കുന്നുവെന്നതാണ് അവരെ അതിശയിപ്പിക്കുന്നത്. ഈ അനേകങ്ങളിലെ ഒരുമയെ സൂചിപ്പിക്കാനാണ് ചരിത്രകാരന്മാർ "നാനാത്വത്തിൽ ഏകത്വം' എന്ന പദം ഉപയോഗിച്ചുവരുന്നത്. ഇന്നിവിടെ വിശകലനം ചെയ്യാൻ പോകുന്നത്‌ നാനാത്വത്തിലുള്ള ഏകത്വത്തെക്കുറിച്ചാണ് !.... ഇതിൽ ഭാഷകൾ മനുഷ്യസമൂഹത്തിന്റെ സ്വകാര്യ സ്വത്തെന്ന് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നതിൽ ചിലർക്കെങ്കിലും എതിർപ്പുണ്ടാകാം. ഒരു പ്രദേശത്ത് ഇടകലർന്നു ജീവിക്കുന്ന ജനവിഭാഗങ്ങളുടെ ഇടയിൽ വ്യത്യസ്ത ഭാഷകൾ സംസാരിക്കുന്നുവെങ്കിൽ അവിടെ ഭാഷ വൈവിധ്യം നിലനിൽക്കുന്നുവെന്നു സാരം. ഇന്ത്യ പോലുള്ള രാജ്യങ്ങളിൽ ഔദ്യോഗിക ഭാഷകൾ തന്നെ സുലഭം. ഉപഭാഷകളും നാട്ടു ഭാഷകളും വാമൊഴികളും മറ്റുമൊക്കെയായി ആയിരക്കണക്കിന് വേറെയും. ഓരോ ഭാഷയും ഓരോ സംസ്കാരത്തെ എന്നത് തർക്കവിതർക്കത്തിന് ഇടം നൽകാത്ത വിധം സുവ്യക്തം.രണ്ടു ഭാഷ അറിയുക്കുന്നവൻ രണ്ടു വ്യത്യസ്ത വ്യക്തികളെണെന്നും നാലു ഭാഷ അറിയുന്നവൻ നാലു വേറിട്ട വ്യക്തിത്വങ്ങളാണെന്നും പറയുന്നത് ഈ യാഥാർഥ്യം മനസ്സിൽ കണ്ടുകൊണ്ടായിരിക്കണം. ഭാഷകളുടെ വൈവിധ്യം സാഹിത്യത്തിലും കലയിലുമൊക്കെ സൃഷ്ടിക്കുന്ന പരീക്ഷണങ്ങളും പ്രവണതകളുമൊക്കെ എടുത്തു പറയേണ്ടതാണ്. വിവർത്തന സാഹിത്യം എന്ന സാഹിത്യ ശാഖയുടെ വളർച്ച ഇതിനോട് ചേർത്ത് വായിക്കാവുന്നതാണ്.  അതിനാൽ ഓരോ ഭാഷയും ഒരു സംസ്കാരത്തെയും പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്നതിലൂടെ ആ സമൂഹത്തെ അത്‌ അത്രമാത്രം സ്വാധീനിക്കുന്നു . ആയതിനാൽ ഒരു ഏകഭാഷ വിഭാവനം ആ സമൂഹത്തെ തന്നെ സംശയമായില്ലാതെ തന്നെ തള്ളികളയും എന്നത് തീർച്ചയാണ്. അതുകൊണ്ട് ഒരു ഏകഭാഷയിലൂന്നിയുള്ള ഇന്ത്യയുടെ വിഭാവനയില്‍ ഒരു സാംസ്കാരിക ബഹുത്വം കാണാൻ കഴിയില്ല പ്രാദേശിക ഭാഷകളെന്നറിയപ്പെടുന്ന ആധുനിക ഇന്ത്യന്‍ ഭാഷകള്‍ക്കെ സാംസ്കാരിക ബഹുത്വത്തെ പ്രതിനിധീകരിക്കാനാവുകയൊള്ളൂ. ​മറ്റുഭാഷകൾ പഠിക്കാൻ ശ്രമിക്കേണ്ടതിന്ന് പകരം ! തനിക്ക് അറിയുന്നതിലേക്ക് മറ്റുള്ളവർ മടങ്ങണ മെന്ന വാശി ഗുണത്തേക്കാളേറെ ഒരുപാട് ദോഷം ചെയ്യും തീർച്ച...!(ഉദാ:ഏറെ...)